رویکردی اسلامی به طراحی مدل ساختارمند نظام آموزش معماری

با توجه به اهمیّت دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی در حوزه های مختلف پژوهشی، آموزشی و تخصصی، یا به عبارتی تولید، انتقال و کاربردی نمودن علم، ضرورت پرداختن به مدل ساختاری آموزش همواره مورد تأکید بوده است. این امر در برنامه ریزی رشته های هنری، که نیاز به ارتقاء توانایی و خلاقیت فردی دانشجویان دو چندان است، از حساسیت ویژه ای برخوردار می گردد. در این مقاله پنج شاخصه ی اصلی نظام آموزشی عالی یعنی: دانشجو، استاد، نظام آموزشی پژوهشی، امکانات و شرایط آموزش پژوهشی، مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت. در راستای تحلیل وضعیت نظام آموزش فعلی، ساز و کار ارزیابی آن بر اساس ضابطه های بیرونی و تعریف استاندارد متناسب با اهداف و مقاصد جامعه امروز و نیز ارزشیابی آن بر اساس ملاک ها و معیارهای مقایسه ای، صورت می پذیرد تا بتوان از نتایج آن برای تعیین و تبیین دروس و سرفصل هایی با اهداف تحصیلی تخصص محور، آموزش محور و پژوهش محور استفاده نمود. با توجه به مشخص بودن استراتژی و سیاست گذاری های اصلی نظام آموزش عالی ایران، که تأکید آن بر به روز بودن، اسلامی بودن، پویا بودن و بومی بودن است، چنین به نظر می رسد که اسلامی و یا بومی نمودن آموزش عالی به عنوان اصل آغاز کننده برای فرآیندی پویا می باشد که متفاوت است از ضوابط در نظر گرفته برای خروجی های یک نظام آموزشی. از این رو بررسی و تحلیل تاریخی ارتباط میان علم، هنر و دین برای روشن نمودن وجوه اشتراک و تفاوت آن ها می تواند بستر پژوهشی مناسب در توشه اندوزی از این رهگذر باشد که از طریق روش تحقیق مشابه سازی به کنکاش ابعاد دقیق و علمی آن پرداخته خواهد شد. در این پژوهش ضمن معرفی سه مقطع اصلی تحصیلی کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترای معماری در دانشگاه و مواجهه نظام های آموزشی مختلف آنها از منظر اهداف، ساختار، رسالت و ...، به لزوم سیاست گذاری مناسب بر اساس جهان بینی اسلامی در برنامه ریزی آموزشی اشاره خواهد شد.